‘Ik kan iets niet vergeten en dat is de ramp. Daarom als herinnering heb ik een mozaïek gemaakt, zodat ik er iedere keer naar kijken kan‘
Na de ramp was de Bijlmer even één grote familie; rond ‘de boom die alles zag’ ontstond een plek waar mensen elkaar steunden, waar bloemen en brieven, gedichten en foto’s bijelkaar lagen. Hier groeide spontaan het mooiste monument denkbaar. Maar bloemen en brieven, gedichten en foto’s vergaan.
Daarom liggen er rond de boom nu bijna tweeduizend mozaïeken, gemaakt door even zoveel mensen: stoeptegels gevuld met persoonlijke dierbaarheden, gevat in cement, samen verbonden in een groot stenen tapijt.
